เมืองไทย « MIĀŊ-DÆJ »
— Also: ประเทศไทย « Pradēś-Dæj ».
— Officially: ราชอาณาจักรไทย « Rāja-’Ānācakra-Dæj ».
— English: Thailand.
— Seat of government: กรุงเทพฯ « Kruŋdēb’ ».
— Status: Not democratic.
— Structure: Military régime, headed by the ranking officer. The รัฐสภา « Rat‛a-Sab‛ā », which during constitutional periods is the elected parliament, is currently entirely appointed by the military.
— Governing party: คณะรักษาความสงบแห่งชาติ « Gana-Raksā-Gŭām-Saŋa'b-Heŋ-Jāti ».
— Head of government: ประยุทธ์ จันทร์โอชา « Prajud(d‛a) Can(dra)-’Ōjā », prime minister.
— Chief electoral parties of the last parliament: พรรคเพื่อไทย « Barrg-Biā-Dæj » (continuing ไทยรักไทย « Dæj-Rak-Dæj » and พรรคพลังประชาชน « Barrg-Balaŋ-Prajājan »); พรรคประชาธิปัตย์ « Barrg-Prajād‛ipat(aj) »; พรรคภูมิใจไทย « Barrg-B‛ūmi-Cæ-Dæj » (continuing พรรคมัชฌิมาธิปไตย « Barrg-Majj‛imā-D‛ipatæja »); พรรคชาติไทยพัฒนา « Barrg-Jāti-Dæj-Bad‛anā » (continuing พรรคชาติไทย « Barrg-Jāti-Dæj »); พรรคชาติพัฒนา « Barrg-Jāti-Bad‛anā » (continuing พรรครวมใจไทยชาติพัฒนา « Barrg-Rŭam-Cæ-Dæj-Jāti-Bad‛anā » and พรรค เพื่อแผ่นดิน « Barrg Biā-P‛en'din »).
— Constitutional head of state: ภูมิพลอดุลยเดช « B‛ūmibal-’A'dulja'dēj », king. The king is frequently described as widely beloved, but given the oppressive lèse-majesté laws, no evidence on his popularity is reliable.
— Assessment: Monarchy with a mixed history of military rule, constitutional democracy, and frequent mob pressure, and a recent history of power struggle in the streets. Politics has been dominated since 2001 by a conflict between the media billionaire and populist ทักษิณ ชินวัตร « Daksin Jinaŭatra », his various parties and proxies, and the rural and lower-class massses on the one hand, and the military, royalist, and urban élite on the other, with their respective เสื้อแดง « Siā-'Deŋ » and เสื้อเหลือง « Siā-Hē-Liŋ » street supporters disrupting normal politics. All free elections since 2001 have been won by the ทักษิณ « Daksin » parties. The original party, ไทยรักไทย « Dæj-Rak-Dæj », first won election in 2001, and ทักษิณ « Daksin » (2001-6) became prime minister. ไทยรักไทย « Dæj-Rak-Dæj » was reelected in 2005, winning about four-fifths of parliamentary seats; under mounting opposition and scandal, a new election was held in 2006. An opposition boycott gave ไทยรักไทย « Dæj-Rak-Dæj » all of the valid seats in parliament, but numerous seats without a valid mandate, blocking the convention of parliament. ทักษิณ « Daksin » announced his intention to resign as prime minister when a replacement was found; his deputy ชิดชัย วรรณสถิตย์ « Ji'djaj Ŭarrnasat‛it(ja) » temporarily acted as prime minister, but ทักษิณ « Daksin » later resumed control. The constitutional court invalidated the election; a new vote was scheduled for the fall. The military overthrew the government while ทักษิณ « Daksin » was out of the country, and subsequently banned all political-party activity. Though สุรยุทธ จุลานนท์ « Surajudad‛ Culānan(da) » (army commander 1998-2002, PM 2006-8) became the official prime minister, สนธิ บุญยรัตกลิน « Sand‛i Buñjaratkalin » (army commander 2005-7, head of government 2006-8) wielded more power, even in the post of deputy prime minister, while royal advisor เปรม ติณสูลานนท์ « Prēm Tinsulānan(da) » (army commander 1978-81, PM 1980-8) was also influential. พรรค ไทยรักไทย « Barrg Dæj-Rak-Dæj » was ordered disbanded after a corruption ruling; ทักษิณ « Daksin » and a hundred others were banned from office for five years. A new constitution was officially approved in a referendum; elections held in 2007 gave the pro-ทักษิณ « Daksin » พรรคพลังประชาชน « Barrg-Balaŋ-Prajājan » a plurality; it formed a broad governing coalition with สมัคร สุนทรเวช « Samagr Sundaraŭēj » (2008) as prime minister. ทักษิณ « Daksin »’s opponents on both political extremes agitated for the government’s removal, and specifically the removal of สมัคร « Samagr », rejecting any democratic solution, and specifically calling for an unelected parliament. A court, meanwhile, ordered สมัคร « Samagr » to stand down as prime minister for taking outside employment for the first two months; his party renominated him but withdrew the nomination after coalition objections, turning instead to สมชาย วงศ์สวัสดิ์ « Samjāj Ŭaŋ(ś)-Saŭas(a'di) » (2008), who as a brother-in-law of ทักษิณ « Daksin » faced similar problems. In late 2008, the constitutional court disbanded พรรคพลังประชาชน « Barrg-Balaŋ-Prajājan », พรรคชาติไทย « Barrg-Jāti-Dæj », and พรรคมัชฌิมาธิปไตย « Barrg-Majj‛imā-D‛ipatæja », and banned their leaders for five years, including สมชาย « Samjāj ». Subsequent parliamentary defections to the opposition led to a transfer of power; พรรคประชาธิปัตย์ « Barrg-Prajād‛ipat(aj) » leader อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ « Ab‛isid(ad‛i) Ŭējjājīŭa » (2008-11) became prime minister, though the real power was the พันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย « Band‛amitra-Prajājana-Biā-Prajā-D‛ipatæja », led by สนธิ ลิ้มทองกุล « Sand‛i Līmdāŋkul », which had driven opposition to the ทักษิณ « Daksin » forces since 2005. Elections in 2011 led to a new government led by ยิ่งลักษณ์ ชินวัตร « Jīŋlak(san) Jinaŭatra » (2011-4), ทักษิณ « Daksin »’s sister, with a coalition of her own พรรคเพื่อไทย « Barrg-Biā-Dæj », พรรคชาติไทย « Barrg-Jāti-Dæj », พรรค เพื่อแผ่นดิน « Barrg Biā-P‛en'din », พรรครวมใจไทยชาติพัฒนา « Barrg-Rŭam-Cæ-Dæj-Jāti-Bad‛anā », พรรคมัชฌิมาธิปไตย « Barrg-Majj‛imā-D‛ipatæja », and พรรคประชาราช « Barrg-Prajā-Rāja ». Street and court contests against the government resumed, including personal prosecution of ยิ่งลักษณ์ « Jīŋlak(san) » on bogus charges of corruption; she was dismissed by the constitutional court in 2014, followed shortly by a coup led by ประยุทธ์« Prajud(d‛a) », (army commander 2010-4, PM 2014-), who first declared martial law and replaced the constitutional state, then in 2015 formally assumed complete power.
— FH: 4-4, partly free (democratic). Econ: 6.55 (58), flawed democracy.
— Updated: 2015 April 3.
O.T. FORD